“Gefeliciteerd!” Een mij wildvreemde jonge vrouw klampt me aan op straat en feliciteert me met de winst van Nederland op het Eurovisie Songfestival. Ik neem de gelukswensen graag in ontvangst. Oké, ik heb zelf niet gewonnen, maar zo voelt het wel.

Ik ben een groot fan van het liedjesfestijn. De vorige keer dat Nederland er met de winst vandoor ging, was ik vier jaar, en lag ik al uren te slapen. Ik hoopte er al jaren op een overwinning van mijn landje nog eens bewust mee te maken. In 2014 waren we er onverwacht al eens heel dichtbij, maar versperde Oostenrijker Conchita Wurst ons de weg naar de trofee.

Dit jaar geloofde het halve land erin, want bookmakers tipten het liedje van Duncan Laurence immers al sinds maart als de nummer 1. Maar het moest nog wel gebeuren. En tijdens de puntentelling lijkt het er lang op dat de glazen microfoon andermaal aan onze collectieve neuzen voorbij gaat.

De ontlading is dan ook groot als blijkt dat concurrent Zweden er toch niet in slaagt Nederland te passeren. De razendspannende ontknoping krijg ik niet mee vanaf de bank bij een vriend in Woerden, maar in de trein (waarom vertrekken sommige laatste treinen zo vroeg?).

Vriend E. houdt me al append op de hoogte, terwijl behoorlijk aangeschoten medepassagiers Arcade luidkeels meezingen. Op z’n Madonna’s; schreeuwend vals dus. Het gezang ontpopt zich in oorverdovend gejuich na de verlossende conclusie dat Nederland na 44 jaar eindelijk weer als winnaar uit de bus komt.

De lang gekoesterde overwinning heeft een verrassend effect op me. Aangekomen in Utrecht loop ik met een big smile zingend naar huis (doet ‘ie anders nooit). Onderweg hoor en zie ik nog meer vrolijke zingende mensen. Ik blijk niet de enige die bevangen is door een overwinningsroes.

Aangekomen bij Café Kalff moet ik me een weg banen door een zee van benevelde fans, die het festival buiten op groot scherm hebben gevolgd. Overal waar ik kijk, zie ik één en al blijheid. Een in oranje uitgedoste man wil per se een knuffel van me, en ik ben uiteraard de beroerdste niet. Het songfestival verbroedert. En dat kunnen we in deze tijd van toenemende polarisatie wel gebruiken.

Is het al mei 2020? Ik kan niet wachten op de volgende editie.