In mijn vrije tijd struin ik graag antiek- en kringloopwinkels af. Ik houd van spullen met geschiedenis. Meestal ga ik met lege handen naar huis, maar soms slaag ik en vind ik een interessant object voor een leuk prijsje. Eind vorig jaar deed ik wel een heel leuke vondst.
In een Utrechts antiekwinkeltje zag ik een prachtige voorstelling van een straat met enkele huizen. Het ging overduidelijk om een reproductie, die ik normaal niet zou kopen, maar iets trok mijn aandacht: een tweede signatuur op het verweerde vel papier waarop de prent was bevestigd.
De verkoopster was er nooit iets aan opgevallen, maar ik zag dat de handtekening sterke gelijkenissen vertoonde met die op de reproductie. Ik twijfelde, verliet de winkel, en kwam later toch weer terug om de koop te sluiten. Voor een tientje kon ik immers niet enorm de boot in gaan. Inmiddels was ik zo nieuwsgierig geworden naar het waarom van de tweede signatuur dat ik de prent móést hebben.
Eenmaal thuis haalde ik hem uit de lijst, die gezien het vijfcijferige Utrechtse telefoonnummer op de achterzijde uit de jaren 50 of 60 stamde. Op de achterkant van de reproductie stond de naam Fritz Meijer. Google leidde me al snel in de juiste richting: de site fritzmeijer.ch. De kunstenaar was dus een Zwitser.
Ik stuurde een mail via het contactformulier, in de hoop iets meer te weten te komen. Tot mijn verrassing kreeg ik al de volgende dag bericht, van de zoon van de schilder.
Hij schreef dat de prent een reproductie was van het olieverfschilderij Houses of Ticino uit de jaren 50 (misschien vroege jaren 60). De afgebeelde straat bevond zich vermoedelijk in het piepkleine Zwitserse dorpje Gandria. Fritz Meijer woonde daar van 1939 tot zijn dood in 1969.
Verder vertelde hij dat zijn vader diens schilderijen én reproducties ervan verkocht vanuit huis. Dat was de reden van de tweede signatuur. In de woorden van zijn zoon: “Die maakt elke reproductie speciaal”. Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. Hoewel de prent niet origineel is, is de handtekening dat wel. Een ogenschijnlijk doodgewone reproductie bleek een stuk persoonlijker dan verwacht.
© Evert-Jan Pol
