“Nee, vandaag gaat er geen bus meer terug.” Een kleine honderd kilometer verwijderd van het hotel is dit niet ’s werelds favoriete antwoord dat een toerist kan krijgen. Zeker niet in een afgelegen gebied in het noorden van Zweden. Daar sta ik dan, i mitten av ingenstans (of in goed Nederlands: in the middle of nowhere). Tot dat moment was het een prachtige dag.

Één die begon met een treinreis van Kiruna naar station Abisko Turiststation, vernoemd naar een populair hostel aan het begin van nationaal park Abisko. Een bezoek stond vooraf niet op mijn programma, maar was een spontaan besluit. Geen moment spijt van gehad … of heel even dan, maar daar kom ik later op terug.

Het adembenemende park is met een oppervlakte van 77 vierkante kilometer geen kleintje. Wandelaars kunnen er zich met gemak een dag vermaken. Meerdere dagen zelfs, want overnachten is her en der mogelijk.

Het park is zó gigantisch dat je kilometers kunt lopen zonder ook maar één levende ziel tegen te komen. Bijvoorbeeld over Kungsleden (het Koningspad), een 440 kilometer lang wandelpad. Ik bewandel het, maar beperk het aantal kilometers. Het ontbreekt mij namelijk niet aan een goede dosis zelfkennis: iets te ver en ik vind de weg nooit ofte nimmer terug.

Vanwege de relatieve rust in dit enorm uitgestrekte gebied voel ik me tijdens de wandeling een avonturier, een ontdekkingsreiziger zelfs, op weg naar nieuwe onontgonnen plekken. Dat gevoel versterkt zich tijdens de oversteek van een rivier over een onvervalste wiebelbrug.

Ik kom langs imposante bergen, even indrukwekkende rotspartijen, kleurrijke heide, groene bossen en wild stromend water. Voor de natuurliefhebber is het park niet minder dan een paradijs. Waar een mens volledig tot rust kan komen. Tot het moment dat die mens zoals hij al vreesde toch lichtelijk verdwaalt. Maar gelukkig is daar toch nog één levende ziel, die hem (mij) het juiste pad wijst, terug naar de bewoonde wereld.

Daar wacht mij de onaangename verrassing die het begin van dit stuk verklaart. Wachtend op de bus terug naar Kiruna besef ik te laat dat het blauwe bord met daarop een afbeelding van een bus geen halte markeert, maar een parkeerplaats voor bussen. Al snel blijkt dat ik lang niet als enige deze vergissing maak. Overigens geen reden voor de hostelbeheerders om de situatie te verduidelijken. Achteraf draagt het missen van de laatste bus bij aan het avontuur en dat is ook wat waard. En taxi’s rijden altijd.

© Evert-Jan Pol